De transitie naar duurzame energie is urgent, maar tegelijkertijd bijna onvoorstelbaar ingrijpend. Urgent, omdat de petrocultuur die onze moderne beschaving kenmerkt, volop bijdraagt aan opwarming en klimaatverandering. Ingrijpend, omdat de manier waarop wij wonen en zorgen, leren en leven, consumeren en produceren – wat we eten en hoe we eten, hoe we ons door de wereld bewegen, hoe we met elkaar en de natuur omgaan en hoe we onze leefomgeving en samenleving inrichten en of iedereen daarbij gelijke kansen heeft – voor een groot deel wordt bepaald door of en hoe we toegang hebben tot energie en door ons gebruik ervan.
Ons energiegebruik drukt dus zijn stempel op zowel onze economie als onze cultuur. Nu het tijdperk van de petrocultuur, het feest van het fossiel expressionisme, op zijn eind loopt, is de energietransitie de olifant in de kamer van de politiek. Het is daarom cruciaal het met elkaar te hebben over het eigenaarschap van de transitie naar een duurzame energievoorziening. Hoog tijd dat we zeggen, geen energietransitie zonder sociaal-maatschappelijke transitie.
RECLAIMING THE COMMONS
De tentoonstelling RECLAIMING THE COMMONS staat op de schouders van ENERGIE, VAN WIE?,
de tentoonstelling die afgelopen december vanwege de lockdown al na drie weken moest worden gesloten en vanwege de beperkende maatregelen sowieso maar door weinig mensen bezocht kon worden.
ENERGIE, VAN WIE? focuste op de energietransitie op wijkniveau. Op
de energiewijk als energieke wijk. Omdat in de wijk het best kan worden verkend hoe de energietransitie kan worden ingezet als hefboom voor bredere, duurzame, echt transformatieve verandering. Dat is, zo liet de tentoonstelling zien, het schaalniveau waarop technische, infrastructurele en sociaalmaatschappelijke opgaven samenkomen. Het is dus ook waar grote en kleine spelers –overheden, bedrijven, sociaal-maatschappelijke initiatieven, woningbouwcorporaties, verenigingen van eigenaren en bewoners– tot een vergelijk moeten zien te komen. Maar hoe pakken we dat aan? De discussie daarover werd tijdens en na de tentoonstelling uitgebreid gevoerd.
In RECLAIMING THE COMMONS maken de curatoren George Brugmans en Thijs van Spaandonk, de volgende stap. Zij vertrekken vanuit de vaststelling dat energie ooit onderdeel was van de
commons:
dat wat van ons samen is en waar we samen zorg voor dragen. En dat dat opnieuw zou kunnen, want zon, wind en waterstof zijn van iedereen, de transitie naar duurzame energie zou van ons allemaal moeten zijn. Hoe vinden we de
commons dan opnieuw uit voor de eenentwintigste eeuw? De energietransitie is de olifant in de kamer van de politiek. Geen energietransitie zonder transitie van eigenaarschap. Hoog tijd dat we zeggen: RECLAIM THE COMMONS!
Meer over ENERGIE, VAN WIE? lees je hier
IABR–Atelier Rotterdam: energietransitie als hefboom in en voor de wijk
In Nederland moeten er zo’n 5.000 wijken van het gas af. De eerste ervaringen maken duidelijk dat dat nog niet zo makkelijk is. Er zijn onder meer problemen met uitvoering en, vooral, financiering en maatschappelijke draagkracht. Eigenlijk weten we gewoon nog niet hoe het moet, wijken aardgasvrij maken.
Ook in Rotterdam moeten de wijken van het gas af. De stad wees er vijf aan die voorop moeten lopen. Een daarvan is Bospolder-Tussendijken, ook bekend als BoTu, een van de armste wijken van Nederland. Maar de wijk is niet alleen kwetsbaar, ze is ook weerbaar: cultureel divers, mondig en zelfbewust. Daarom koos de IABR voor BoTu.
In BoTu onderzocht het IABR–Atelier Rotterdam, een samenwerking van IABR en gemeente Rotterdam, de afgelopen drie jaar hoe de energietransitie die onvermijdelijk is, een hefboom kan zijn voor wat gewenst is. Kunnen bewoners werkelijk mede-eigenaar van de transitie worden en ook nog eens zo dat het bijdraagt aan sociale inclusiviteit en de duurzame verbetering van hun leefomgeving en levenskwaliteit?
Van Bouwstenen naar Lokaal Energie Actie Plan
Het IABR–Atelier Rotterdam deed eerst onderzoek naar de ruimtelijk-energetische bouwstenen die nodig zijn voor een toekomstig, veerkrachtig Bospolder-Tussendijken. Een antropologische verkenning door het Atelier van de bekende en onzichtbare sociale netwerken in BoTu gaf vervolgens inzicht in de potentiële kracht van bewoners. In hoeverre kunnen en willen ze coproducenten van hun leefomgeving zijn en verantwoordelijkheid voor de transitie nemen? Dit zijn de sociaal-maatschappelijke bouwstenen, nodig om de energietransitie te koppelen aan andere, meer integrale lokale opgaven, zoals het duurzaam verbeteren van levenskwaliteit en leefomgeving.
Om daadwerkelijk een maatschappelijk gedragen transitie te kunnen realiseren en ruimtelijk te implementeren heeft het IABR–Atelier Rotterdam, samen met steeds meer partners in en bewoners van Bospolder-Tussendijken, vervolgens een LEAP ontwikkeld, een
Lokaal Energie Actie Plan.Het LEAP werd gepresenteerd in en was onderwerp van een aantal workshops en werksessies, met bestuurders, experts en stakeholders uit BoTu, tijdens ENERGIE, VAN WIE?
Daarna is een volgende slag gemaakt en is aan het actieplan een toolbox, een
Instrumentarium voor de Wijk, toegevoegd dat in RECLAIMING THE COMMONS wordt gepresenteerd.
Zo wordt deze tentoonstelling letterlijk een lanceerplatform voor activiteiten in BoTu zelf die de IABR vanaf de vroege zomer van 2021 zal organiseren.
RECLAIM THE COMMONS!
Deze tentoonstelling is dus een momentopname, op weg van Lokaal Energie Actie Plan naar lokale energie actie. Doel is om Bospolder-Tussendijken een gereedschapskist te overhandigen waarmee steeds meer bewoners zich de energietransitie kunnen eigen maken en toe-eigenen – als zodanig, maar vooral als hefboom voor integrale verandering.
Dat zal niet vanzelf gaan. Handelingsperspectief en handelingsbekwaamheid zijn één, eigenaarschap verwerven is twee. Naast plan en instrumenten moeten bewoners ook positie krijgen en door overheden en bedrijfsleven serieus worden genomen als mede-eigenaren van de transitie. Want het gaat om hun leefomgeving. Privaat-publieke samenwerking is noodzakelijk, maar dan moeten bewoners wel werkelijk speler kunnen worden.
Positie verwerven bewoners pas echt als wat zij bijdragen ook daadwerkelijk gewaardeerd wordt, werkelijk waarde heeft. Dus als niet alleen economische maar ook sociale en ecologische opbrengsten als waardevermeerdering worden beschouwd, als inkomsten die de boekhouding ingaan.
Alles moet anders
De manier waarop het kapitalisme werkt en de verhoudingen tussen overheid, bedrijfsleven en civil society moeten veranderen, met name de onderliggende machtsstructuren. We hebben een nieuwe winst- en verliesrekening nodig, een die het belang van volgende generaties en andere levensvormen wél meeweegt en géén onverantwoorde hypotheek legt op de toekomst. Het vereist diepgaande transities en een structurele systeemverandering: bestuurlijk, financieel, juridisch, cultureel. Het vereist afbraak, herverdeling en regeneratief ontwerp. Alleen dan kunnen we de commons – wat van ons samen is en moet blijven, en waarvoor we samen zorgdragen, nu en met het oog op de toekomst – terugveroveren.
Curatoren
De curatoren van RECLAIMING THE COMMONS zijn George Brugmans (hoofdcurator DOWN TO EARTH en bestuurder-directeur IABR) en Thijs van Spaandonk (Bright en hoofd Master Stedenbouw bij de Rotterdamse Academie van Bouwkunst).
Het onderzoek van het IABR–Atelier Rotterdam werd geleid door Eva Pfannes (OOZE Architects and Urbanists), zij ontwierp het LEAP en het Instrumentarium.
DOWN TO EARTH: RECLAIMING THE COMMONS is open van 9 juni tot en met 11 juli 2021, tussen 11 tot 17 uur (maandag gesloten) in de Keilezaal, in het Merwe-Vierhavensgebied in Rotterdam.
De toegang is gratis en aanmelden is, zolang de huidige corona maatregelen van kracht zijn, niet nodig.
Alle andere belangrijke bezoekersinformatie vind je hier.
ALLE DATA ZIJN VANWEGE DE PANDEMIE ONDER VOORBEHOUD
Ook al zijn de lockdown maatregelen versoepeld, de IABR blijft de meest actuele richtlijnen van het RIVM volgen. Daarom blijft het zo dat alle data onder voorbehoud zijn.
